Always Beside You [2/?]
6:30 am
by chickyrabb
Talk:
มาแล้ววววววววววว
ตอนที่สอง ;P
แอบลดโมเม้นแนรี่ไปนิดหน่อยด้วย
55555555 คู่นี้น่ารักเดี๋ยวจะเอาชดเชยให้ตอนหลังๆ นะคะ
“แฮร์รี่!”
เสียงใสดังมาก่อนตัวแฮร์รี่ที่ถูกกระแทกจนหัวเกือบชนเข้ากับชั้นวางของด้านบนดีที่ลูอิสคว้าเอาไว้ได้ก่อน
“ไนออล เข้ามาได้ยังไง”
เจ้าของบ้านถามคนที่กอดแฮร์รี่ไม่ยอมปล่อยด้วยท่าทางหงุดหงิดไม่น้อย
เขาไม่ได้หงุดหงิดที่แฮร์รี่หันมายิ้มพร้อมกับลูบผมไนออลเป็นการทักทาย
แต่เพราะคนที่เดินตามหลังไนออลมาต่างหาก
“ฉันเปิดเข้ามาเอง” ลูอิสมองรอยยิ้มกวนของเพื่อนรักแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว
เซนชอบเปิดประตูเข้ามาเองเงียบๆ
หรือไม่ก็จะทุบประตูกดกริ่งรัวเหมือนกับจะให้มันพังเสียให้ได้
นี่ถ้าเซนเป็นขโมยเขาคงจะหมดตัวไปนานแล้ว
“นายไม่ได้คล้องประตูไว้เองนี่”
เซนกล่าวโทษเจ้าของบ้านพลางจัดผมที่ตั้งทรงดีอยู่แล้วให้เข้าที่เข้าทางกว่าเดิม
“จะไปได้ยัง”
“ฉันจะกลับดึกหน่อย ไม่ต้องรอนะ
ปิดบ้านดีๆด้วย”
ลูอิสหันบอกกับแฮร์รี่ก่อนจะหยิกแก้มแดงของไนออลด้วยความหมั่นเขี้ยวและเดินออกจากห้องครัวไปหยิบกระเป๋าเงินและกุญแจรถ
“ไนออล” เซนเรียกไนออลที่กำลังจะขึ้นนั่งบนเค้าเตอร์ครัวให้เดินมาหา
“ระวังตัวด้วย เขาไม่ค่อยน่าไว้ใจ”
ไนออลยู่หน้าทันทีที่เซนกระซิบบอก
เซนย้ำคำตัวเองไว้ด้วยสายตาคมก่อนออกจากบ้านไปพร้อมกับลูอิส
ถึงจะเจอหน้ากันทุกๆสัปดาห์แต่แฮร์รี่กับเซนก็ยังไม่ค่อยถูกกันอยู่ดี
อาจจะเพราะเซนทำหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลา
และแฮร์รี่ก็ไม่ได้สนใจจะพูดคุยกับอีกคนมากนัก จนเหมือนทั้งคู่กลายเป็นคนไม่รู้จัก
ไม่เคยเอ่ยแม้แต่คำทักทาย แม้จะมีถกเถียงกันในบางเรื่องที่ความคิดเห็นต่างกันบ้าง
แต่ก็นานๆที
“อยากกินอะไรก็หยิบได้เลยนะ”
แฮร์รี่บอกก่อนจะหันไปทำอาหารต่อ
“รอสปาเก็ตตี้ของนายดีกว่า
นายทำให้ฉันไม่ใช่เหรอ”
ไนออลตอบหลังจากชะเง้อมองเส้นสปาเก็ตตี้ในหม้อด้วยตาประกายวาว
เขามานั่งรอที่โต๊ะอาหารเมื่อทุกอย่างใกล้จะเสร็จเรียบร้อย
โต๊ะอาหารไม่ได้เงียบเกินไปนักเมื่อมีไนออลอยู่ตรงนี้
เสียงสดใสหัวเราะสลับกับพูดเรื่องราวไร้สาระไปเรื่อยแต่มันก็สนุกและดีกว่านั่งกินข้าวอยู่คนเดียวเมื่อลูอิสทิ้งเขาไว้ที่บ้าน
แต่มีบางอย่างผิดแปลกไป แฮร์รี่สังเกตได้ว่าไนออลดูอารมณ์ไม่ดีนัก
ถึงอีกคนจะหัวเราะไม่หยุด แต่ตาสีฟ้าที่เคยสดใสหมองลงจนเขารู้สึกได้
“เป็นอะไรรึเปล่า” แฮร์รี่ตัดสินใจถาม
หลังจากพวกเขามานั่งดูหนังกันที่โซฟาและไนออลก็เหม่อบ่อยเสียจนน่าเป็นห่วง
“หือ? อะไรเหรอ”
ไนออลหันมาถาม มือก็ยังถือคุ้กกี้ค้างไว้บริเวณปาก
“นายเป็นอะไรรึเปล่า
มีอะไรไม่สบายใจบอกฉันได้นะ”
แฮร์รี่มองอีกคนส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะยัดคุ้กกี้ในมือเข้าปากในคราวเดียวพลางหัวเราะภูมิใจกับผลงานของตัวเอง
แฮร์รี่ได้แต่หัวเราะร่วมไปด้วย
ไนออลถือเป็นเพื่อนน่ารักคนหนึ่งที่เขาได้รู้จัก
พอได้เห็นอีกคนไม่สบายใจอย่างนี้แล้วเขาก็เพียงแค่อยากจะช่วย
ทั้งที่รู้ว่าตัวเองคงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากรับฟังก็ตาม
แฮร์รี่เหลือบมองไนออลที่นั่งดูโทรทัศน์ต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ยิ่งไนออลทำเหมือนไม่มีอะไร เขาก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นกว่าเดิม
จนอีกคนเริ่มหลุดไปในความคิดของตัวเองอีกครั้ง
แฮร์รี่จับอีกคนให้หันมาประชันหน้ากัน
ไนออลดูตกใจในตอนแรกแต่แล้วก็หยิบคุ้กกี้มาป้อนให้แฮร์รี่พลางยิ้มอ้อน
“อย่าสนใจเลยน่า ไม่มีอะไรหรอก”
แต่แฮร์รี่ก็ยังคงจ้องคาดคั้นด้วยความเป็นห่วง จนไนออลถอนหายใจยาวยอมแพ้
“โอเค
นายรู้มั้ยว่าเซนกับลูอิสไปไหนกัน” แฮร์รี่เลิกคิ้วก่อนจะส่ายหน้า
เขาไม่รู้หรอก
ลูอิสไม่บอกว่าไปที่ไหนกัน บอกแค่ว่าจะกลับดึก
“งั้นนายบอกฉันมาก่อนว่า
นายกับลูอิสเป็นอะไรกัน แล้วฉันจะบอกให้ว่าพวกเขาไปไหนกัน”
ไนออลหยิบคุ้กกี้มากินอีกชิ้น รอให้แฮร์รี่ตอบคำถาม แต่แฮร์รี่ส่ายหน้า
เขาไม่รู้... อย่างที่ลูอิสบอกทุกคน
เขาเป็นลูกพี่ลูกน้อง
แฮร์รี่เป็นแค่น้อง
“นายบอกไม่ได้ หรือไม่อยากบอก”
ไนออลหยิบคุ้กกี้มากินอีกชิ้นและพูดต่อ “ฉันก็เหมือนกันนั่นแหละ”
แฮร์รี่เข้าใจว่าไนออลคงไม่อยากบอกว่าอะไรเกิดขึ้นกับเขาตอนนี้
แต่มันดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับเรื่องของเขาและลูอิสเลยสักนิด
หรือไนออลจะไม่สบายใจที่ลูอิสออกไปกับเซน
“งั้นนายรู้มั้ยว่าลูอิสมีแฟนแล้ว”
ไนออลเห็นมือใหญ่ยังอยู่บนไหล่เหมือนอีกคนยังคงอยากได้คำตอบของเขา
เขาจึงบอกเรื่องที่น่าจะทำให้อีกคนเปลี่ยนความคิดในหัวได้
“.....” แฮร์รี่ยังคงเงียบ
เขาไม่มั่นใจว่าเขาควรตอบอะไรกลับไปหรือเปล่า
“จริงๆ ฉันก็ไม่ได้อยากจะบอกนายหรอกนะ
แต่นายอยากถามเรื่องของฉันก่อน” ไนออลยักไหล่เหมือนมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
เขากินคุ้กกี้และดูโทรทัศน์ต่อไปจนรู้สึกได้ว่าคนข้างตัวนิ่งเงียบนานเกินไปแล้ว
“แฮร์รี่” เขาสะกิดคนเหม่อให้ได้สติก่อนจะรู้สึกตัวว่าสิ่งที่ตนพูดเป็นสาเหตุให้อีกคนนิ่งเงียบไปดื้อๆ
“แฮร์รี่ ฉันขอโทษ
ฉันรู้ว่านายนอนกับเขาแต่ฉันไม่คิดว่า... ฉันขอโทษ” แฮร์รี่ตกใจที่อยู่ดีๆ
ไนออลก็ดึงเขาเข้าไปกอดพร้อมกับลูบผมปลอบจึงขืนตัวออกมา แต่อีกคนก็ยังลูบผมเขาอยู่อย่างเดิม
“แฮร์รี่ ฉันขอโทษ
ฉันไม่รู้ว่านายรักลูอิส”
เขารักลูอิสงั้นเหรอ ?
ใช่ เขารักลูอิส
แต่ไนออลรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน
...เรื่องของเขากับลูอิส
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายนะ ฉันขอโทษ
ฉันไม่ได้ตั้งใจ เห็นลูอิสยืนยันว่านายเป็นแค่น้อง
ฉันเลยคิดไปว่าพวกนายแค่นอนด้วยกันสนุกๆ ไม่ได้มีความหมายอะไร ฉันขอโทษนะ
ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่รู้จริงๆ”
ไนออลดึงแฮร์รี่เข้าไปกอดอีกครั้ง
แต่คราวนี้แฮร์รี่ไม่ได้ฝืนตัวออกมา เขาเพียงแค่ต้องการความอบอุ่นจากใครสักคน
และตรงหน้าเขาก็มีแค่ไนออลคนเดียว
แค่นอนด้วยกันสนุกๆ
ไม่ได้มีความหมายอะไร
เขาเป็นแค่น้อง
ไนออลยังคงกอดและลูบหัวเขาไปเรื่อย
ในขณะที่คำเหล่านั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
เขาพยายามนึกทบทวนตลอดเวลาที่ผ่านมาระหว่างเขากับลูอิสมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
และเขาพลาดสัญญาณอะไรจากลูอิสบ้างรึเปล่า
บางทีลูอิสอาจจะพยายามบอกเขาแล้วว่าเจ้าตัวมีคนรัก แต่เขาเองที่ไม่เคยรับรู้
เอาแต่เรียกร้องให้อีกคนอยู่ด้วยกันมาตลอด และลูอิสอาจจะแค่ทำหน้าที่ของพี่ที่ดีเหมือนตอนที่พวกเขายังเด็กก็ได้
เขาไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
จนเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น
ไนออลปล่อยเขาออกจากอ้อมแขนพร้อมกับยิ้มให้ขณะที่เขาลุกมาเปิดประตู
“ไนออลซนรึเปล่า” เลียมถามแทนการทักทาย
แฮร์รี่ได้แต่ส่ายหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม
“ขี่หลังหน่อย” ไนออลร้องบอกจากบนโซฟา
เลียมจึงเดินเข้าไปหาและให้อีกคนขี่หลังแต่โดยดี
“ไม่อยู่กินอะไรก่อนเหรอ”
แฮร์รี่ชวนก่อนที่สองคนจะเดินกลับมาหน้าประตู เขายังไม่อยากอยู่คนเดียวตอนนี้
ถึงตลอดเวลาจะนั่งเงียบข้างๆไนออลมาตลอด แต่มันก็ยังรู้สึกดีกว่าอยู่คนเดียว
“กิน! กิน!”
พอได้คำตอบอย่างนั้นเลียมก็วางไนออลลงที่โซฟาตามเดิม
“ให้ฉันช่วยนะ”
เลียมบอกขณะเดินตามแฮร์รี่เข้าไปในครัว
ปกติเลียมมีหน้าที่ทำอาหารให้กับไนออลและเซนอยู่แล้ว พอโดนชวนให้ทานอาหารด้วย
เขาก็อดจะขอช่วยไม่ได้
“ไนออลไม่ได้กวนอะไรใช่มั้ย”
เลียมถามย้ำอีกครั้ง เขารู้ว่าไนออลค่อนข้างสนิทกับแฮร์รี่
แต่การที่ต้องอยู่ด้วยกันหนึ่งวันเต็มๆ
ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการเป็นพี่เลี้ยงเด็กเล็กคนหนึ่ง
“ไม่หรอก ถ้าไม่มีไนออลฉันต้องเหงาแน่
ฉันไม่ค่อยชอบอยู่บ้านคนเดียวน่ะ”
แฮร์รี่ตอบพลางหาเอาวัสดุมาทำอาหารเย็นสำหรับพวกทั้งสามคน
ระหว่างทำอาหารไนออลก็เดินเข้ามาหยิบผลไม้ไปกินและกลับออกไปที่ห้องนั่งเล่น
ก่อนจะกลับมาช่วยพวกเขาจัดโต๊ะอาหาร ตลอดมื้อเย็นไนออลเอาแต่ชมฝีมือการทำอาหารของแฮร์รี่
จนเลียมแกล้งตัดพ้อด้วยความน้อยใจ
ไนออลจึงดึงเลียมเข้ามากอดเหมือนที่เขากอดแฮร์รี่มาตลอดทั้งวัน
เลียมยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจแฮร์รี่เลยได้แต่ยิ้มตามไปด้วย
“ให้พวกเราอยู่ด้วยก่อนมั้ย
คงอีกสักพักลูอิสก็กลับมาแล้วล่ะ”
เลียมถามหลังจากช่วยแฮร์รี่เก็บจานลงเครื่องล้างจานเรียบร้อยแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณนะ”
ไนออลกอดเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกลับบ้านไปพร้อมกับเลียม
แฮร์รี่จึงมานั่งทบทวนเรื่องของเขากับลูอิสที่โซฟาอีกครั้ง
“กลับมาแล้ว”
ลูอิสร้องบอกเมื่อเห็นว่าไฟในห้องนั่งเล่นนั้นยังเปิดอยู่
“แฮร์รี่”
เขาเรียกคนตัวสูงที่นั่งหลับพิงโซฟาด้วยท่าทางไม่สบายเท่าไหร่
จึงค่อยๆจับกลุ่มลอนมาไว้บนหมอนอิงอย่างเบามือ แต่ก็ทำให้อีกคนตื่นจนได้
“กลับมาแล้วเหรอ”
แฮร์รี่ขยับออกห่างอีกคนที่นั่งลงข้างกัน
“ทำไมมาหลับอยู่ตรงนี้
ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ” ลูอิสคิดว่าคำตอบคงเป็นเหมือนทุกครั้ง
ที่อีกคนจะเข้ามากอดเอวเขาและบอกว่านอนคนเดียวไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น
แฮร์รี่พยักหน้าก่อนจะลุกเดินขึ้นบันไดไปเฉยๆ เลยทำให้ลูอิสแปลกใจไม่น้อย
เขาจึงเดินตามไปเคาะห้องนอนของแฮร์รี่ที่นานๆเจ้าตัวจะยอมเข้าไปนอนสักที
และทุกครั้งเขาก็ถูกขอร้องให้มานอนด้วยไม่เหมือนวันนี้
“วันนี้ฉันเหนื่อย มานวดให้หน่อย”
ลูอิสบอกสิ่งที่ตนต้องการทันทีที่อีกคนเปิดประตู
“ด..ได้ เดี๋ยวตามไป”
ลูอิสพยายามมองตาเขียวที่เลี่ยงสบตาเขาขณะพูด ก่อนจะเห็นผ้าขนหนูที่พาดไหล่หนาอยู่
ถึงได้รู้ว่าอีกคนกำลังจะอาบน้ำก่อนจะไปห้องเขาเหมือนปกติ
จึงส่งยิ้มหวานให้อีกคนเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแปลกไปจากเดิมเหมือนที่เขารู้สึกไปเองตอนแรก
ถัดออกไปอีกสองช่วงตึก
บ้านหลังสีเหลืองอ่อนสบายตา ดูน่ารัก และอบอุ่น
แต่คนข้างในกลับกำลังมีปากเสียงกันใหญ่โต
“ฉันขอแค่นี้เองนะ ถ้ารักกันก็บอกมาสิ
ฉันจะได้ไม่ยุ่งอีก แต่นี่อะไร ถามก็บอกว่าไม่รัก ไม่ได้คบด้วย แต่กลับไปหากันทุกวัน
บางวันยังพามาวุ่นวายในบ้านฉันอีก ถ้าของในบ้านฉันหายไปจะทำยังไง
แต่มันก็ไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับนายอยู่แล้วนี่
ก็แค่ของที่ครอบครัวหนึ่งทิ้งเอาไว้เพราะว่ามันไร้ค่า”
ไนออลกอดมองในหน้าคมที่เอาแต่ก้มมองมือตนเอง
“ใจเย็นก่อนสิ ไนออล” เลียมกอดคนตัวเล็กเอาไว้พลางลูบไหล่ให้อีกคนใจเย็นลง
“ฉันคิดว่านายจะเข้าใจฉันนะเลียม”
แต่คนตัวเล็กกลับตัดพ้อใส่เขาด้วยอีกคน
“เซนขึ้นไปข้างบนก่อน
เดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง” เซนถอนหายใจยาวก่อนจะเดินไปด้านบนตามคำสั่ง
เลียมกอดไนออลไว้ทั้งตัวก่อนจะพูดปลอบอีกครั้ง
“คุยกันดีๆสิ ทำแบบนี้มันยิ่งแย่ลงนะ”
“นายคุยเถอะ ฉันไม่อยากคุยด้วยแล้ว”
เลียมพยักหน้ารับคำก่อนจะพาไนออลมาส่งที่ห้องและเดินมาหาเซนที่ห้องของเซน
“เซน ฉันเข้าไปนะ”
เลียมพูดก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
เขาเห็นเซนนั่งอยู่ปลายเตียงมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย
“ฉันเลิกให้แล้ว”
เซนบอกเมื่ออีกคนมานั่งลงข้างกัน เลียมยิ้มออกมาทันที
“แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่บอกไปล่ะ ดูสิ
กลายเป็นเรื่องใหญ่อีกแล้ว”
ไนออลกับเซนมีปัญหาเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาติดพันเซนได้สักพักแล้ว
เซนพาเธอมาที่บ้านบ่อยกว่าผู้หญิงคนอื่น แถมยังไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย
เสียจนไนออลไม่ได้เจอเซนเลยทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน
พวกเขาเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อน และเซนก็สัญญาว่าจะเลิกกับผู้หญิงคนนี้ให้
แต่วันนี้เซนก็ยังไปหาเธออีกไนออลเลยเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมา
“มีเงื่อนไขนิดหน่อย
ฉันอยากให้ทุกอย่างจบลงแน่นอนก่อนค่อยบอกไนออล” เซนบอกเสียงเครียด
เพราะเขาไม่แน่ใจจะเกิดอะไรขึ้นกับเงื่อนไขที่เธอต้องการตกลงกับเขา แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว
และลูอิสที่ไปด้วยกันก็ไม่ได้คัดค้านอะไร
เขาจึงคิดว่านี่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
“ฉันจะรอนายบอกไนออลด้วยตัวเองนะ”
เลียมตบไหล่อีกคนสองสามทีก่อนจะเดินออกไป
เซนล้มตัวลงนอนบนเตียง
คิ้วเข้มยังขมวดเข้าหากัน เขายังติดใจกับเงื่อนไขของเธออยู่
เธอขอนอนกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ต้องเป็นที่บ้านหลังนี้เท่านั้น
แล้วเธอจะไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตของเขาและเพื่อนๆอีก
แต่เขาไม่ค่อยมั่นใจนักว่าการที่พาเธอเข้ามาในบ้านของไนออลเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องหรือไม่
เหมือนเธอยังคงต้องการอะไรบางอย่างจากเขาอยู่
และนั่นคือสิ่งที่ไม่สามารถหาคำตอบได้จนกว่าเวลานั้นจะมาถึง
0 ความคิดเห็น