Always Beside You [5/?]
5:00 am
by chickyrabb
Talk:
มาลงเงียบๆ
หายไปนานนนนนนนนนไม่รู้จะมีคนรออ่านอยู่อีกมั้ย
ตอนนี้เจอคำผิดๆ ประโยคแปลกๆ ตรงไหนบอกได้เลยนะคะ รู้สึกเรียบเรียงคำแปลกๆ
ไปเหมือนกัน ตรงไหนเข้าใจยากบอกได้เลยจ้า ตอนต่อไปจะรีบเอามาลงนะคะ
ขอบคุณที่ยังตามอ่านกันด้วยค่ะ
“ไปนอนข้างบนก็ได้
แฮร์รี่หลับไปแล้ว” ลูอิสเห็นอีกคนยังนอนนิ่งจึงเดินไปทิ้งจานไว้ที่อ่างล้าง
และถือน้ำชาอุ่นๆ ในแก้วทรงนกฮูกออกมาแทน
“กินอะไรรึยัง”
เขาวางแก้วบนโต๊ะด้านหน้าก่อนตั้งท่าจะนั่งลงบนขาเพื่อนที่เหยียดยาวจนสุดโซฟา
เซนเห็นอย่างนั้นก็ขยับตัวลุกขึ้นพลางส่งเสียงบ่นงึมงัมให้อีกคนได้ยิน
“ไปนอนห้องฉันก็ได้”
“ชวนตั้งแต่เมื่อคืนก็หมดเรื่อง
ให้ฉันนอนกับนายยังดีกว่านอนข้างไอ้เด็กนั่น” เซนพูดออกมาทั้งที่ยังหลับตาเลยไม่ได้เห็นตาเรียวแสดงความไม่พอใจจากคำพูดของเขา
“แขนแฮร์รี่เจ็บอยู่ไม่ใช่รึไง”
เขาพูดต่อเพราะรู้ว่าความเงียบที่เกิดขึ้นนี้หมายถึงอะไร
เขาไม่ได้รังเกียจอะไรแฮร์รี่ถึงขนาดไม่อยากเข้าใกล้หรือนอนร่วมเตียงกันไม่ได้
แต่เพราะเมื่อคืนเขาคิดแต่จะแกล้งเพื่อนเลยลืมไปว่าการนอนร่วมเตียงกับคนป่วยเขาต้องระวังมากแค่ไหน
ทำให้หลับได้ไม่สนิทนัก
“ขึ้นไปนอนที่ห้องฉัน
เดี๋ยวสายๆ ไนออลก็คงมาหานายแล้ว” ลูอิสย้ำ
แต่ประโยคหลังกลับทำให้เซนที่กำลังเอนตัวพิงโซฟาชะงักไป
“ไม่อยากอธิบายให้ไนออลฟังหน่อยเหรอ
เขายกโทษให้นายแล้วนะ” เขารู้เรื่องราวระหว่างสองคนนี้ดี
รวมถึงเรื่องของทั้งสองคนกับเลียมด้วย เขารู้ว่าเพื่อนของเขาใส่ใจกันมากแค่ไหน
และที่เซนพยายามหลบหน้าอีกสองคนอยู่
เพราะยังยอมรับไม่ได้ที่ไนออลยกโทษให้ตัวเองอย่างง่ายดาย
ทั้งที่ตัวเพื่อนเขาเองยังไม่คิดจะเริ่มให้อภัยตัวเองเลยสักนิด
“ไปข้างบนไป”
มือบางดันหลังเพื่อนให้ลุกจากโซฟาไปเสียที
พลางมองตามให้เพื่อนเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วถึงกลับมาเปิดทีวีดูรายการโปรดที่อัดไว้
ไม่นานหลังจากนั้นเสียงกริ่งที่หน้าประตูบ้านก็ดังขึ้น
“มาแต่เช้าเลยนะ”
พอเห็นรอยยิ้มกว้างของไนออลแล้วก็อดแซวไม่ได้
บางทีเขาก็อิจฉาที่ไนออลเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว
พอขึ้นวันใหม่เรื่องของเมื่อวานก็กลายเป็นอดีต
ผิดกับเพื่อนที่อยู่ชั้นบนที่ชอบคิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ ตลอด
“เซนล่ะ เขาตื่นรึยัง
นอนอยู่ห้องไหน ห้องนายหรือว่าแฮร์รี่” สีหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวมีความกังวลสะสมไว้มากแค่ไหน
ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเซนอยู่ที่นี่แต่ก็ยังรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอกันอยู่ดี
“ลองไปดูที่ห้องฉันก่อนแล้วกัน”
ลูอิสบอกพร้อมกับขยับถอยออกจากประตูให้อีกคนเดินขึ้นไปด้านบน
และปิดประตูหลังจากเลียมเดินเข้ามาแล้ว
“กินอะไรมารึยัง” เขาถามเลียมที่มองตามไนออลขึ้นไป
พอได้คำตอบเป็นการพยักหน้าเบาๆ ก็เดินกลับมานั่งดื่มน้ำชาที่โซฟาตามเดิม
ไนออลวิ่งขึ้นไปด้านบนก็ตรงไปที่ห้องของลูอิสก่อนอย่างที่เจ้าบ้านบอก
แต่พอเจอกับห้องที่ว่างเปล่ารอยยิ้มกว้างที่พยายามสร้างมาตั้งแต่ตื่นก็หายไปจากใบหน้าขาวทันที
เขามองไปรอบๆ อีกครั้งเผื่อว่าเซนอาจจะอยู่ในห้องน้ำ หรือหน้ากระจก
แต่ก็ไม่พบถึงได้เดินไปหน้าประตูอีกบานที่ยังปิดอยู่
เขาสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง
‘เขาจะได้เจอเซนแล้ว’
เขาเฝ้าย้ำกับตัวเองอย่างนั้นขณะเปิดประตูอย่างเบามือ
และรอยยิ้มก็หายไปอีกครั้งทันทีที่เห็นสองคนบนเตียง
ไนออลดึงประตูให้ปิดสนิทเหมือนเดิมก่อนจะใช้ผนังใกล้ตัวพยุงให้ตัวเองยังยืนได้อยู่
ตากลมโตปิดสนิทพลางสะบัดหัวเพื่อลบภาพที่เห็นเมื่อครู่ออกไป แต่ก็ไม่สามารถทำได้
ภาพของเซนกำลังนอนกอดคนป่วยที่ขยับหามุมสบายในการพักผ่อน
อ้อมกอดที่เคยโอบอุ้มร่างกายเขาไว้มาตลอดหลายปี ตอนนี้กลับมีคนใหม่มาแทนที่…
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน
แต่ครั้งนี้เขารู้ว่ามันไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ต้องการนอนกับเซน
พอทุกอย่างจบลงแล้วพวกเธอก็จะไป ถ้าเป็นเลียมหรือลูอิส พวกเขาเข้าใจกันดีว่าอะไรเป็นอะไร
แต่กับแฮร์รี่...เขาไม่รู้จริงๆ ว่าอีกคนต้องการอะไรจากเซน
ที่เขารู้ตอนนี้คือแฮร์รี่รักลูอิส
และก่อนหน้านี้ก็แสดงออกว่าไม่ถูกกับเซนอย่างชัดเจน
แต่ตอนนี้กลับใกล้ชิดกันได้ไม่ต่างอะไรจากเลียม
ที่สำคัญคือคนที่แสดงความสนิทสนมกลับเป็นตัวเซนเอง นั่นทำให้เขารู้สึกกังวลมากกว่าเดิม
“เซนยังไม่ตื่นเหรอ”
เลียมถามเมื่อเห็นอีกคนเดินลงมา
“อื้อ แฮร์รี่ก็ยังนอนอยู่เลย”
เขาขยับให้อีกคนนั่งลงข้างกัน พลางกังวลไปกับรอยยิ้มที่หลอกว่าสดใสร่าเริง
เขากลัวว่าถ้าไนออลยังทำแบบนี้อยู่บ่อยๆ วันนึงเขาอาจจะลืมรอยยิ้มของจริงไปเลยก็ได้
“เซนนอนอยู่ห้องแฮร์รี่เหรอ
ฉันบอกแล้วนะ ว่านอนห้องฉันก็ได้”
เลียมรับแก้วน้ำชาจากเจ้าของบ้านมาจิบก่อนจะขยับอีกครั้งให้ร่างสมส่วนนั่งด้วยกันบนโซฟา
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
ไนออลและเลียมพยักหน้าพร้อมกัน คนถามเลยทำได้แต่ถอนหายใจ
เลียมกำลังเป็นห่วงไนออลที่กังวลเรื่องของเซน
ลูอิสเองก็มีเรื่องให้กังวลไม่ต่างกัน
แต่เขาก็มั่นใจในตัวเพื่อนมากกว่าจะต้องเก็บมาคิดให้คนอื่นพลอยเป็นเครียดไปด้วย
และก็คงไม่มีใครมาห่วงแทนเขาอย่างที่เลียมทำอยู่ตอนนี้ด้วย
“ตื่นแล้วเหรอ”
เซนถามอีกคนที่ขยับตัวและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองเขาก่อนจะถอยห่างออกไป
“อือ”
แฮร์รี่เหลือบมองโทรศัพท์ในมือใหญ่ที่สั่นไม่หยุดจนทำให้เขาตื่นก่อนจะเขยิบออกห่างอีกครั้ง
“นายเกลียดฉันรึเปล่า”
เซนถามทั้งที่ยังพิมพ์ตอบข้อความในโทรศัพท์อยู่
ไม่ได้ใส่ใจว่าอีกคนขยับจนใกล้จะตกเตียงไปหรือยัง
“ถามทำไม” แฮร์รี่ถามกลับไม่เต็มเสียงนัก
แต่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรเพียงแต่ปลายตามองมาแค่นั้นก็ทำให้เขาต้องตอบออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“แค่ไม่ชอบหน้านิดหน่อย”
เขาไม่มั่นใจว่าเซนต้องการคำตอบแบบไหน
และถ้าเขาพูดอะไรผิดพลาดไปแขนอีกข้างของเขาอาจจะต้องหยุดใช้งานไปสักพักเช่นกัน
เขาจึงเลือกคำตอบให้ปลอดภัยที่สุด
“งั้นมาตกลงกันหน่อย”
แฮร์รี่มองอีกคนพลิกตัวหันหน้ามาหาก็ตั้งท่าจะถอยห่างอีก
แต่เขามาจนสุดเตียงแล้วเลยต้องลุกขึ้นนั่งเพื่อสร้างระยะห่างให้มากขึ้นกว่าเดิม
“ฉันจะไม่ดุนายอีก ไม่ตะคอก
ไม่ใช้เสียงดัง ไม่ใช้กำลังด้วย”
นัยน์ตาสีมรกตมองไปที่อื่นก่อนจะกลับมามองคนข้างตัวอีกครั้ง
เขาไม่อยากจะเชื่อว่าอีกคนสามารถทำทั้งหมดที่พูดมาได้
ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เซนต้องการจากเขา
“แค่นายห้ามบอกลูอิส
และทำตามที่ฉันบอก” เซนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ตอบหลังจากปล่อยให้มันสั่นอยู่นาน
“แล้วฉันจะได้อะไร” แฮร์รี่ตอบกลับไปตามที่คิด
เขาเข้าใจดีว่าเซนต้องได้ประโยชน์จากการที่เขาไม่เปิดปากพูดอะไรแน่
แต่อะไรกันล่ะที่เขาจะได้จากข้อตกลงนี้
“ฉันทำตัวดีกับนายไง
เป็นเพื่อนหรืออะไรทำนองนั้น” เซนยักไหล่หลังจากเหลือบมองสีหน้าอีกคนแล้วรู้ว่าแฮร์รี่ไม่สนใจเรื่องนี้เลยสักนิด
“ฉันไม่ต้องการให้นายมาทำดีด้วย
ถ้านายบอกจะไม่ยุ่งกับฉันอีก-” แฮร์รี่หยุดหายใจทันทีที่มือใหญ่สัมผัสข้อมือเขา
ก่อนจะปล่อยลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อมือนั้นเริ่มนวดมันเบาๆ
“เป็นไปไม่ได้หรอก
ลูอิสเป็นเพื่อนฉัน ถ้าให้ไม่ยุ่งเกี่ยวกับนายเลย เขาต้องรู้สึกไม่ดีแน่”
ได้ยินอย่างนั้นแฮร์รี่ก็หายใจติดขัดอีกครั้ง
มันควรเป็นเขาที่ห่วงความรู้สึกของลูอิสก่อนสิ่งอื่น
แต่ความรู้สึกที่ไม่อยากเจอหน้าอีกคนทำไมเขามองข้ามความรู้สึกของคนสำคัญไปโดยที่ไม่ได้นึกถึงมันเลยสักนิด
“นายอยากคบกับลูอิสมั้ยล่ะ
ฉันทำให้พวกนายคบกันได้นะ”
เซนรู้สึกได้ถึงอาการกระตุกเกร็งของกล้ามเนื้อเมื่อเขาพูดประโยคแรกก่อนอีกคนจะหันมองทางอื่นทำเหมือนไม่สนใจสิ่งที่เขากำลังพูด
“คนนั้นกับลูอิสยังไม่ได้คบกันหรอก
แต่ลูอิสน่ะรักเขามาก” ตาคมเหลือบมองแววตาที่กำลังอ่อนลงก็ยกยิ้มก่อนจะพูดต่อ
“นายลองคิดดูสิว่าถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้จริงจังกับลูอิส
แล้วเขาจะเสียใจมากแค่ไหน
ฉันก็แค่อยากให้เพื่อนได้อยู่กับคนที่ทุ่มเททุกอย่างให้เขาได้ก็เท่านั้น...นายว่าไง”
แฮร์รี่หันกลับมาสบดวงตาสีน้ำตาลที่ช้อนมองเขาเพื่อขอความคิดเห็น
แต่เขายังไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาอยากคิดให้ถี่ถ้วนก่อนจะตอบอะไรกลับไป
ไม่อยากให้เป็นเหมือนก่อนหน้านี้
“ยังไม่ต้องตอบตอนนี้หรอก
ฉันรอได้”
เซนยิ้มอย่างจริงใจเพื่อยืนยันสิ่งที่เขาพูดก่อนจะลุกเดินออกมาจากห้องทิ้งให้แฮร์รี่ใช้ความคิดกับข้อตกลงของเขาไปคนเดียว
สิ่งที่เขาต้องการก็แค่อยู่ที่นี่ต่อไปอีกสักพัก
เขาไม่อยากจะกลับไปเจอหน้าไนออลตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านมา
อย่างน้อยการอยู่ที่นี่เขาก็ได้พักจากร่างกายขาวนวลนั้นบ้าง
เขายังไม่พร้อมจะกลับไปทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีกให้อีกคนต้องเสียใจและเบื่อหน่ายเขาเข้าสักวัน
และเมื่อถึงเวลานั้นที่เขาต้องออกจากชีวิตไนออลไปเขาก็อยากแน่ใจว่าเลียมจะสามารถดูแลคนสำคัญของเขาได้ไม่ต่างอะไรจากที่เขาพยายามทำมาตลอด
และถ้ามีแฮร์รี่คอยทำตามที่เขาบอก ลูอิสก็คงจะปฏิเสธเขาไม่ได้เช่นกัน
และที่ทำลงไปก่อนหน้านี้
เขาไม่คิดว่าจะเป็นไนออลที่เข้ามาเห็นภาพนั้น
เป็นอีกครั้งที่เขาคิดจะแกล้งเพื่อนโดยการดึงแฮร์รี่ที่กำลังหลับสนิทเข้ามาใกล้ตัว
ถึงครั้งนี้คนที่หงุดหงิดจะเป็นตัวเขาเอง
แต่มันก็อาจจะช่วยให้เขาได้คำตอบง่ายขึ้นก็ได้
“เซน”
เสียงใสร้องทักเมื่อเห็นคนที่เขานั่งรอมาหลายชั่วโมงตื่นลงมาเสียที
“ตื่นช้ากว่าปกติเยอะเลยนะ
นอนไม่สบายเหรอ” เลียมหันไปมองร่างโปร่งเดินโซเซมาหาคนข้างตัวเขาก็เอ่ยทักบ้าง
แต่คำตอบที่ได้กลับมีเพียงการพยักหน้าเบาๆ
“แฮร์รี่ตื่นแล้วนะ”
ลูอิสที่ไล่เปลี่ยนช่องทีวีอยู่พยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป
ไนออลคว้ามือเซนไว้ทันทีที่อีกคนเข้ามาใกล้
เขาส่งยิ้มกว้างไปให้และได้รอยยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน
“ฉันจะไปหลังบ้าน
นายรออยู่ตรงนี้ก่อนก็ได้”
มือใหญ่วางบนกลุ่มผมบลอนด์พลางเอนหัวทุยไปมาอย่างรักใคร่
แต่เจ้าของกลับสะบัดมือไปเขาทิ้งไปพร้อมกับการส่ายหน้าปฏิเสธ
เขาเลยทำอะไรไม่ได้นอกจากจะให้อีกเดินตามออกมาที่หลังบ้านด้วยกัน
ไนออลวิ่งมาที่ม้านั่งชิงช้าในสวนเล็กๆ
หลังบ้านของลูอิสก่อนที่ร่างโปร่งจะค่อยๆ เดินตามมา
เซนมักจะสูบบุหรี่ตรงนี้ทุกครั้งที่มาบ้านของลูอิส
พอเซนบอกจะมาหลังบ้านเขาก็รู้ว่าเซนจะมาทำอะไร
โดยปกติแล้วเขามักจะไม่มาด้วยแต่วันนี้เขาอยากใช้เวลาทุกวินาทีอยู่กับเซนเท่าที่จะเป็นไปได้
“ทำไมไม่รอข้างในล่ะ”
เซนถามหลังจากปล่อยควันสีขุ่นออกจากริมฝีปาก
แต่ไนออลกลับยกแขนเซนขึ้นพาดบนไหล่ตัวเองและซุกหน้าลงกับซอกคออุ่นพลางส่ายหน้าเบาๆ
“ได้เสื้อรึยัง”
ไนออลตอบเสียงอู้อี้อยู่กับคอเขา เซนเลยต้องดับบุหรี่เพื่อให้อีกคนได้เงยหน้ามาคุยกันดีๆ
“มาส่งตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
ไนออลละออกมาบอกก่อนจะเอียงหัวซบอกอุ่นที่ก่อนหน้านี้มีใครบางคนครอบครองเอาไว้
“อือ”
เซนส่งเสียงตอบรับในลำคอพลางรวบเอวอีกคนเข้ามาให้ชิดตัวและวางคางบนกลุ่มผมบลอนด์นิ่ม
“ฉันเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วนะ”
“เหรอ”
ไนออลตอบกลับไปพลางเบียดตัวเข้าหาอีกคนมากกว่าเดิม
แขนแกร่งก็โอบรัดเขาเป็นการยืนยันคำตอบอีกครั้ง
“ฉันยังกลับไม่ได้นะ
แฮร์รี่ยังไม่ดีขึ้นเลย” หลังจากเงียบไปสักพักเซนก็พูดออกมาเบาๆ
ไนออลไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ถูหน้าไปกับผ้าเนื้อบางที่กั้นระหว่างเขากับอกอีกคนไว้ก่อนจะเงยหน้ามองดูขนแข็งที่เริ่มขึ้นบริเวณคาง
“ลูอิสไม่ได้เอาที่โกนหนวดมาให้เหรอ”
มือใหญ่ลูบคางตัวเองตามที่อีกคนพูด
ถึงได้รู้ว่าหนวดที่เพิ่งโกนไปไม่กี่วันเริ่มจะขึ้นมาอีกแล้ว
“ยังไม่มีเวลาโกนน่ะ”
ไนออลรับคำด้วยการพยักหน้าก่อนจะขยับตัวขึ้นนั่งในท่าปกติ
แต่พอจะละมือออกมาเซนก็ดึงไปกุมไว้แทน
“ฉันจะรีบกลับไปนะ”
ใจจริงเขาอยากกลับไปเสียเดี๋ยวนี้ และทุกคนก็คงจะเห็นด้วยอย่างแน่นอน
ไหนจะลูอิสที่ไม่อยากให้เขาอ่อนโยนกับแฮร์รี่
ไหนจะเลียมที่กลัวเขาจะทิ้งไนออลและหายไปไม่กลับมาอีก
ที่สำคัญที่สุดคือคนตรงหน้าเขาตอนนี้
ดวงตากลมโตคอยออดอ้อนให้เขากลับไปหาอยู่ตลอดเวลา แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
เขายังอยากรู้อยากลองพิสูจน์อะไรอีกหลายอย่างจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ทั้งตัวเขา
ไนอลล เลียม และอีกสองคนด้วย
“อย่างอแงกับเลียมมากนักล่ะ
ถ้าเขารำคาญขึ้นมาอาจจะทิ้งนายไปเลยก็ได้” มือใหญ่บีบจมูกรั้นด้วยความเอ็นดู
ไนออลเลยโวยวายปัดมือเขาออกจากหน้ายกใหญ่
“ไม่มีทาง เลียมใจดีจะตาย”
คนที่ถูกพูดถึงยืนมองทั้งสองคนจากในตัวบ้านพลางยิ้มออกมาเมื่อเห็นทั้งสองคนกลับมาหัวเราะได้อีกครั้ง
ถึงจะยังกังวลเรื่องการตัดสินใจของเซนอยู่บ้าง
แต่เขาก็มั่นใจว่าไนออลจะทำให้เซนเลือกจะอยู่ต่อได้
แม้เจ้าตัวจะไม่รู้เรื่องด้วยเลยก็ตาม
“ดีกันแล้วสินะ” ลูอิสเดินมายืนข้างเพื่อนตัวสูงพลางมองออกไปด้านนอกเช่นกัน
“ถ้าเซนยังอยู่ที่นี่
ไนออลอาจจะมากวนบ่อยหน่อยนะ” เลียมพูดอย่างเกรงใจ
เพราะไนออลไม่ใช่แค่มาส่งเสียงดังให้หัวเราะตามจนเหนื่อยอย่างเดียว
แต่ยังจะปล้นอาหารที่มีไปจนเกลี้ยงด้วย
“เอากลับไปเลยก็ได้นะ
ฉันดูแลแฮร์รี่คนเดียวได้”
ถึงเมื่อเช้ายังคิดว่าดีที่เซนช่วยเรื่องที่แฮร์รี่งอแงได้
แต่เขาก็ยังไม่อยากให้ทั้งสองคนสนิทกันมากเกินไปกว่านี้อยู่ดี
“หึงเหรอ”
ใบหน้าหล่อวางบนไหล่บางพลางพูดล้อให้อีกคนแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมา
แต่ลูอิสกลับถามเหมือนไม่เข้าใจ
“หึงอะไร” เห็นอย่างนั้นเลียมเลยดึงแผ่นหลังบางให้มาแนบชิดตัวเขา
“หึงใครดีล่ะ ฉันกับไนออล
หรือเซนกับแฟนนาย”
“แฮร์รี่เป็นน้องฉันนะ”
เลียมยิ้มกว้างเมื่อได้สีหน้าหงุดหงิดกลับมาตามคาดแถมได้เสียงแหลมตะโกนอัดข้างหูอีกเสียด้วย
ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อลูอิสทิ้งน้ำหนักตัวลงมาที่เขา
วงแขนแกร่งโอบรอบช่วงตัวคนตรงหน้าเอาไว้พลางรับเอาความรู้สึกของอีกฝ่ายที่ส่งผ่านมาทางเนื้อผิวที่สัมผัสกัน
นอกจากเซนแล้วเขาก็เป็นอีกคนที่ลูอิสคอยพูดปัญหาให้ฟัง
เขาถึงได้รู้เรื่องทั้งหมดระหว่างทุกคนในบ้านหลังนี้
และเขาก็ยังเลือกที่จะอยู่ตรงนี้คอยให้กำลังใจกับคนที่ต้องการและคนที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าต้องการมัน
แฮร์รี่หยุดยืนที่มุมระหว่างทางไปห้องครัวและหลังบ้าน
เขาเดินมาตามลูอิสที่บอกจะมาเก็บแก้วและจะชงชาแก้วใหม่มาให้
แต่กลับหายไปนานกว่าปกติ
จึงเป็นอีกครั้งที่เขาถูกย้ำเตือนว่าเขาเป็นเพียงแค่น้องชายที่เคยสนิทกันตอนเด็กสำหรับลูอิส
ทั้งหมดที่เขาพยายามมาตลอด
ทุกการกระทำที่เขาคอยแสดงออกให้เห็นว่าเขาคิดจริงจังกับความสัมพันธ์ระหว่างลูอิสกับเขามากแค่ไหน
สุดท้ายแล้วเขาก็ยังเป็นเพียงแค่น้องชายเท่านั้น
และคนคนนั้น...ผู้ชายคนนั้นที่ลูอิสหลงรักก็คือ
เลียม
แน่นอนว่าเขายังไม่อยากปักใจเชื่ออย่างนั้น
เพราะทุกครั้งที่อยู่รวมกันทั้งสองคนไม่ได้แสดงท่าทีอะไรที่นอกเหนือจากความสนิทสนมกันเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง
ถึงเขาจะเห็นเซนกอดลูอิสบ่อยๆ แต่ก็เหมือนว่าอีกคนอยากแกล้งเขามากกว่า
ไม่ใช่แบบที่ลูอิสเอนตัวซบอกหนาของเลียมอย่างเมื่อครู่เลยสักนิด
แต่ถ้าคนคนนั้นคือเลียม
เขาก็ไม่สามารถยอมรับได้ ถึงเลียมจะเป็นคนดี มีความคิดและการตัดสินใจแบบผู้ใหญ่
มีน้ำเสียงที่นุ่มนวล และความสุขุมที่แสนจะน่าเชื่อถือ
แต่เลียมไม่ได้จริงจังอะไรกับคนสำคัญของเขาเลยสักนิด
เขาเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าเลียมใส่ใจไนออลมาแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีสายตาห่วงใยและกังวลทุกเรื่องเกี่ยวกับเซนด้วยเช่นกัน
เขาไม่อยากปล่อยลูอิสไปให้กับคนแบบนี้
เหมือนอย่างที่เซนบอกว่าอยากให้ลูอิสอยู่กับคนที่ทุ่มเททั้งชีวิตได้
ซึ่งก็คือตัวแฮร์รี่เอง ตอนนี้เขาต้องตัดสินใจระหว่างรับความช่วยเหลือจากเซนโดยการตอบตกลงข้อเสนอที่จะทำตามที่อีกคนบอกทุกอย่าง
กับพยายามดิ้นรนคว้าลูอิสมาไว้กับตัวอย่างที่เคยทำมาตลอดแต่ก็ไม่เคยเห็นหนทางแห่งความสำเร็จ
ถ้าเขาไม่ได้มาเจอเพื่อนของลูอิสกลุ่มนี้
เขาคงจะเป็นได้แค่คนที่ลูอิสอนุญาตให้ใช้ร่างกายที่น่าหลงใหลนั้นร่วมกับคนรักของเจ้าตัวก็เท่านั้น
แต่เขาไม่ต้องการแบบนั้น
เขาต้องการลูอิสเพียงคนเดียวและจะปกป้องหัวใจบอบบางดวงนั้นด้วยตัวของเขาเอง
เขาไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายมันเด็ดขาด
เขาต้องตัดสินใจแล้ว
หลังจากคนป่วยขี้อ้อนยอมหลับไปด้วยฤทธิ์ยา
ลูอิสก็ยกชามเปล่าลงมาชั้นล่างตั้งใจจะทำความสะอาดและมานั่งดูรายการโทรทัศน์ที่ตนอัดไว้เมื่อคืนก่อน
แต่มาเจอเพื่อนซี้นอนขดตัวบนโซฟาก็อดเห็นใจไม่ได้
เขาเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าเซนดูเหมือนจะนอนไม่พอ
สาเหตุอาจจะมาจากคนที่นอนด้วยกันไม่ก็ยังกังวลเรื่องของไนออลอยู่
0 ความคิดเห็น